Esas mesele, oyun kültürüyle, maç taktiği arasındaki ilişkiden kaynaklanıyor. Bazen bir maç, size alışkanlıklarınızdan feragat etmenizi zorlayabilir.
Futbol oyununun heyecanıyla veya o kendi içindeki hikayesiyle hiç ilgilenmeyip, tabelada yazacak olana dair kişisel fayda peşinde koşanlar, oyunun neredeyse belirleyici bir parçası olmuş durumdalar.
Bütün emekli hakemlere göre, hakemlerin kafalarında bin tür tilki dolaşıyor, eyyam yapıyorlar, adalet değil adaletsizlik üretiyorlar. Sonra da bunu futbolseverler söyleyince “Ama öyle demeyelim, bunlar bizim hakemlerimiz” diyorlar. Bunlar kimin hakemi, ben pek anlamıyorum.
Türkiye’de yapılması gereken ilk şey, Antep’te yaşayan insanın şehrinin takımını, Samsun’da yaşayan insanın şehrinin takımını desteklemesidir.
"Hayatında öyle veya böyle “yenilmiş” insanlar, takımlarının galibiyetiyle kendilerinin de kazandıkları duygusunu yaşamak istiyorlar."
"Anlattığınız hiçbir şey gerçekleşmedi hocam, şimdi ne anlatacaksınız acaba?"
Tribüne gelen seyircide, televizyondaki izleyicide tatmin duygusu yaratmaktan uzak olan kulüpler, bu eksikliği taraftarın istediği transferleri yapmakla çözebileceklerini düşünüyorlar.
onların kastettiği müsait zeminle, bizdeki zemin epey farklı anlamlar taşıyor. Biz, zemini futbol topunun sekip sekmediğiyle ölçerken, onların zemin diye bahsettikleri şey “insan”.
Sporda çok temel bir değerlendirme kriteri vardır; gelişim. İşte mesele burada çetrefillenir. Zira gelişimi takip etmek, analiz etmek belli bir süreç ve donanım talep eder.
Fenerbahçe, Galatasaray ve Beşiktaş -belki de tarihte görülmemiş şekilde- üçünün de teknik direktörünün olmadığı bir süreç yaşadı. Liderden toplamda 59 puan uzakta olmalarının bir neticesi de bu olabilir