Özellikle geçmişin sahiplenilmesi bahsinde, hafızayı kişisel olandan belli bir siyasal kolektifin kapsama alanına taşıdığımızda, öznelliğin şaşırtıcı tezahürleriyle karşılaşabiliyoruz.
Her yıl anmanın bitmesine yakın aynı şey oluyor. Konuşmalar bitip Duduk ağıt ezgisine başladığında keskin, insanın içine işleyen bir rüzgâr çıkıyor, Hrant rüzgârı.
Dışarısı. Hayat. Gelgitler. Karmaşa. Bedeli ağır ödenen özgürlük. Mücadele. Kavga. Örgütlü kötülük. Bitmeyen iyilik arayışı. Bazen bir insanda, tek bir kişide toplaşan ütopya...
Binlerce yıllık sözlü tarihten süzülüp gelen masallar çok fazla hayat içerir. Ümit Kaftancıoğlu’nun deyişiyle “Hiçbir gerçek masal kadar gerçek değildir.” Görme biçiminize göre tab ettiğiniz görüntü değişir.