Türkiye’de kulüplerin sorunları tartışılırken, masaya getirilen en güçlü argüman, kulüplerin sahiplik sistemine dönmesi olur.
Takım kaybedince kaybeder, ancak takım kazandığında kazanabilirsiniz. Takımınızın en zayıf halkası düştüğünde, onu kaldırmadan devam ederseniz, elde edebileceğiniz hiçbir şey yoktur.
İstanbul Sözleşmesi’nden çıkılırken hiç ses etmeyip, sonra bir kadın öldürüldüğünde taziye yayınlamak gibi iki yüzlü tavırlar içine girerseniz, sizin esasında taraftarla bağınız kopmuş veya koparılmış demektir. Taraftar kitlenizi oluşturan grupların sesi soluğu olmayacak, hatta onlar kendi pozisyonlarını aldıklarında kendinizi bundan ayıracaksanız, o zaman sizin hangi yönünüz büyük?
Yabancı teknik direktör tercih edince birden spor ortamımız değişmiyor elbette. Milli takımlar sorumluluğuna Stefan Kuntz’u getiriyoruz, bir tür “Almanlık” tan biz de faydalanalım diye, daha ilk maçında galip geldi diye maçtan sonra ağlıyor. Biz daha önce yedek kulübesinde hatta sahada bile ağlayan sporcular gördüğümüz için konuya yabancı değiliz ama böyle bir spor ortamında başarı sürekliliği olabilir mi?
Yılın en sevdiğimiz dönemi; transfer dönemi. Her sene takımı en baştan yapıyoruz. Bu bize büyük bir yenilenme hissi veriyor. Netice ise değişmiyor. Nasıl oluyor da sadece isimler konuşulabiliyor?
