Yaklaşık iki hafta önce on bir yıldır yaşadığım kentten -İstanbul’dan- Ankara’ya taşındım. Kent değişti, yollar değişti, evler değişti, parklar değişti, yüzler değişti ama aslına bakarsanız iki şey aynı: birisi mücadelesini vermek gereken başlıkların iktisadi zorunluluğunun kaynağı olan rant, diğeri ise yan yana durulacak, birlikte yürünecek insan sıcaklığı, sahiciliği.

İstanbul-Ankara çekişmesi  farklı  başlıklarda hep vardır. Bu çekişmeyi kentte yaşadıkça daha iyi göreceğiz ama rant odaklı dönüşüm ve yurttaşları çeşit çeşit cezalandırma yöntemi söz konusu olduğunda  birbirlerinden geri kalır yanları yok! Üstelik Ankara’da yirmi yıldır süren bir tür hükümranlık da söz konusu. Atatürk Orman Çiftliği kıyımı ve üzerine hukuksuzca kondurulan saray, (başbakanlık için yapılan binanın cumhurbaşkanlığı için kullanılması söz konusu) yağmur biraz yoğunlaşsa sular altında kalan fayans kaplı bat-çık tüneller, anlamsız sıklıkta tekrarlanan üst geçitler, 20 yılda toplam 120 yıllık gecikmeyle[1] anılan metro projesi, ulaşımda özellikle üniversitelerde son bir aydır artan memnuniyetsizlik, gündelik hayatlarımızda tedirgin-güvencesiz hissetmemize neden olan, kirliliği-kesintileri-yetersizliği  ve baskınlarıyla yüzleşmemiz gereken “su sorunu”, ODTÜ’ye ikinci yol projesi, 100.yıl’ın, Batıkent’in ve Saraçoğlu Mahallesi’nin geleceğini belirleyecek  kentsel dönüşüm hamleleri, Akün ve Şinasi Sahneleri’nin satışı için 5. kez gerçekleştirilmeye çalışılan ihale ve benzerleri hep tek kişilik kararlarla yürütülen, günü kurtaran projeler döneminin, son yirmi yılın ürünleri.

Ankara’nın hem soğuğu, hem de yurttaşlar üzerinde uygulanan şiddeti fenadır, İstanbul’a benzemez derler. Yine de İstanbul’u kıskandıracak, soğuğunu unutturacak güzel gelişmeler de yaşandı bu kentte. Bunlardan birisi TEKEL Direnişi’ydi. Hem de öyle gelişmeler ki TEKEL’i unutamayan iktidarın Haziran’da Gezi Parkı’nda ikinci bir “Tekel” yaşanmasından korktuğunu hep beraber öğrendik kayıtlardan. Ondandır Ankara’nın göbeğindeki Güven Park’ın sahne olduğu yoğun polis ablukası. Eğer bugün Ankara’da bir direnişe ev sahipliği yapan başka bir parktan yani Abdi İpekçi Parkı’ndan söz edeceksek, Van’daki 90 günlük direnişlerinin ardından yürüyerek Ankara’ya gelen ve işlerine dönmek için günlerdir direnen Vanlı depremzede İŞKUR işçilerini hatırlatmadan, onlara bir selam göndermeden olmaz. Öte yandan Haziran direnişinin ilk kıvılcımı sayılabilecek ODTÜ’den başlayan, üniversitelere ve sokağa yayılan direnişi unutmak, Ankara’nın biraz da ODTÜ demek olduğunu teslim etmemek mümkün değil.

Su ve ulaşım sorunu bugün Ankara’da kent mücadelesinde öne çıkan yakıcı başlıklar olma sinyalleri veriyor. Örneğin EGO’nun metroya sözde “entegrasyon” uygulaması Ankaralılar’ın ulaşımını daha da zorlaştırmış, sabırları taşırmış durumda. Toplu taşımanın iyileştirilmesine yönelik taleplerin ortaklaştırılması, mücadelenin büyütülmesi için kolları sıvayan Ankaralılar, bulundukları yerelliklerde bir araya gelip dayanışma ağlarını büyütüyorlar. ODTÜ, Hacettepe Üniversitesi ve Çayyolunda ilk adımlar atıldı bile. Geçtiğimiz hafta Çayyolu Semt Meclisi’nin çağrısıyla Ankara’nın farklı yerlerinden gelen temsilciler, ulaşım hakkı için verilen mücadeleyi ortaklaştırma gibi  önemli bir karar aldılar.

Özetle İstanbul ve Ankara, kent toprağı üzerindeki rantın çok yüksek olduğu, Türkiye’nin en önemli iki büyük şehri.  Bütün özgünlüklerine rağmen  kent ve çevre başlıklarında mücadele her iki kentte de büyük, mücadele eden insan her iki kentte de güzel, yan yana durulası. İstanbul’da, Ankara’da ve bütün kentlerde ağaçlar-parklar- mahelleler-okullar mücadele eden yurttaşlara emanet.

Esra Sert/05.10.2014